Szkoła Podstawowa nr 3 im. Św. Stanisława Kostki
w Lipnicy Wielkiej

Św. Stanisław Kostka urodził się w grudniu 1550 r. w Rostkowie. Ochrzczony został w kościele parafialnym św. Wojciecha w Przasnyszu. Rodzice jego - Jan Kostka, kasztelan zakroczymski i Małgorzata z Kryskich, pochodząca z Drobina koło Płocka - byli bardzo religijni. Miał czworo rodzeństwa: trzech braci - Pawła, Wojciecha i Mikołaja oraz siostrę Annę. Bracia - Wojciech i Mikołaj zmarli w dzieciństwie.

Stanisław od najwcześniejszych lat życia wzrastał w religijnej atmosferze rodzinnego domu, o której tak pisze jego brat Paweł: "Rodzice postępowali z nami surowo i przyzwyczajali do modlitwy i uczciwości. Wszyscy nas upominali i brali udział w naszym wychowaniu, wszystkich czciliśmy, przez wszystkich byliśmy kochani".

Do dwunastego roku życia Stanisław pobierał nauki w domu rodziców i u miejscowego kapelana. Następnie przez dwa lata razem z Pawłem kształcił się i wychowywał pod opieką młodego nauczyciela Jana Bilińskiego. W czternastym roku życia, w początkach lipca 1564 r., wyjeżdża z Pawłem i Janem Bilińskim na dalszą naukę do Wiednia. Zamieszkał w konwikcie, tzn. w internacie prowadzony przez Ojców Jezuitów. Były to czasy tzw. reformacji. Cesarz Maksymilian II skłaniał się do protestantyzmu. Po ośmiu miesiącach pobytu w Kolegium, gdy Ojcom Jezuitom zabrano internat, Stanisław musiał się przenieść do domu luteranina Kimberkera.

Początkowo nauka sprawiała Stanisławowi trudności. W drugim jednak roku należał do najlepszych uczniów, pod koniec zaś trzeciego roku prześcignął nawet najlepszych. Zawdzięczał to nie tylko nieprzeciętnym zdolnościom, ale bardziej jeszcze pracowitości, pilności i sumienności, o czym świadczą jego notatki.

Wśród kolegów wyróżniał się pobożnością, skromnością i umiarkowaniem. Miał nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu. Gorliwie służył do Mszy św., często pozostawał w kościele lub kaplicy na adorację. Odznaczał się też szczególnym nabożeństwem do Matki Bożej. Stanisław, mając zamiar wstąpić do zakonu Jezuitów, usiłował prowadzić życie na wzór zakonny, co było powodem przykrości, jakie miał ze strony starszego brata Pawła.

W czasie pobytu w Wiedniu, w grudniu 1566 roku, Stanisław ciężko zachorował. Obawiano się o jego życie. Powrót do zdrowia zawdzięczał cudownej interwencji Matki Bożej. Opowiadał potem w nowicjacie w Rzymie, że ujrzał Maryję z Dzieciątkiem Jezus, które złożyła mu na wyciągnięte ręce. Otrzymał wtedy polecenie wstąpienia do Towarzystwa Jezusowego. Powstały jednak trudności nie do pokonania na miejscu. Ojciec nigdy nie zgodzi się, by jego syn został zakonnikiem.

Kiedy Stanisław przekonał się, że w Wiedniu nie może być przyjęty do zakonu, zdecydował się na czyn, wydawałoby się, szaleńczy. Dnia 10 sierpnia 1567 r., w niedzielę rano po Mszy św., ubrany w ubogie szaty, by nie zwracać na siebie uwagi, decyduje się na ucieczkę Zostawił list, w którym tłumaczy się przed Pawłem i Bilińskim dlaczego podjął taką decyzję oraz prosi o pożegnanie w jego imieniu rodziców. Paweł z Bilińskim zorganizowali pościg, Stanisława jednak nie rozpoznano, gdyż był przebrany w ubranie żebracze.

Stanisław udał się najpierw do Augsburga, a następnie do Dylingi, mając nadzieję, że może będzie przyjęty przez prowincjała Jezuitów w Niemczech, Ojca Piotra Kanizjusza. Zacny Ojciec Piotr Kanizjusz, późniejszy święty, przekonał się o wielkiej wartości Stanisława i dał mu radę: jeśli chcesz być zakonnikiem, idź do samego generała Ojców Jezuitów do Rzymu. Wystawił też Stanisławowi wspaniałą opinię, pisząc: " Spodziewam się po nim rzeczy przedziwnych".

Podczas długiej i bardzo uciążliwej podróży Stanisław napisał list do rodziców. Do Rzymu przybył 25  października 1567 r. i  zapukał  do furty klasztornej Ojców Jezuitów. Generał O. Franciszek Borgiasz, późniejszy święty, zadecydował o przyjęciu Stanisława do nowicjatu wbrew woli rodziców. Ceremonia przyjęcia odbyła się w trzy dni później, 28 października 1567roku.

W nowicjacie, jak stwierdzili liczni świadkowie, był wzorem zakonnika. Najświętszą Maryję Pannę nazywał swoją Matką i Panią. Na miesiąc przed śmiercią Stanisław wyznał przyjaciołom, że nie opuszcza go przeczucie o bliskiej śmierci. W dniu św. Wawrzyńca, 10 sierpnia 1568 r. w rocznicę swej ucieczki z Wiednia, zachorował i po raz drugi ujawnił swe przeczucie bliskiej śmierci. Prosił Matkę Bożą, by Jej Wniebowzięcie mógł przeżywać w niebie. Stan jego zdrowia nagle się pogorszył, poprosił wiec o spowiedź, przyjął Komunię św. i Sakrament Chorych. Osiemnastoletnie jego życie dobiegało końca. Odchodził z tego świata z całą świadomością. Z krzyżem i obrazkiem Matki Bożej w ręku dnia 15 sierpnia 1568 roku o godzinie trzeciej zasnął cicho i spokojnie. Kościół ogłosił go błogosławionym w roku 1605, a świętym w roku 1726.a

Pierwszą szkołą na terenie dzisiejszego obwodu Szkoły Podstawowej nr 3  była szkoła węgierska (do 1914r.).W latach 1918-1924 trwał  spór o przynależność Orawy do Polski. Lipnica została podzielona między dwa państwa. Nasz obwód w tych latach należał do Czechosłowacji, w związku z czym uczono tutaj w języku słowackim . Dopiero po roku 1924 , kiedy ta część Lipnicy wróciła do państwa polskiego, zaczęli uczyć polscy nauczyciele: Furtakówna z Czarnego Dunajca, Pawlakówna z Jurgowa i Mika. Budynek szkolny, w którym odbywała się nauka zbudowany był w drugiej połowie XIX w.  Staraniami nauczyciela Miki szkoła została zamknięta. Miejscowa ludność wysłała delegację do Warszawy w celu uzyskania zgody na ponowne otwarcie szkoły. Starania zostały pomyślnie zakończone, jednak nauka miała się odbywać nie w budynku szkoły, lecz w sali wynajętej u Teresy Pniaczek. Nauka odbywała się tam do roku 1944. Od 1939 do 1944 uczyli słowaccy nauczyciele. Po zakończeniu II wojny światowej miejscowa ludność pomogła odrestaurować zniszczoną w  czasie wojny starą szkołę.

6 marca 1947 roku inspektorat szkolny przydzielił nauczyciela Władysława Sieczkę , który uczył do wakacji 1947r. Zorganizował on dwie klasy- 55 uczniów. We wrześniu 1947r. pracę  w szkole objęła Jadwiga Wrześniowska, która zorganizowała trzy klasy- 64 dzieci.  15 września 1951r. został przydzielony drugi nauczyciel: Marian Wilczek. Kierownikiem szkoły zostaje Jadwiga Wrześniowska.  W szkole zorganizowano sześć klas. Drugą salę lekcyjną wynajęto u pana Franciszka Kocura. 1 stycznia 1952r. na miejsce Mariana Wilczka przyszła nauczycielka Maria Pardel , która po roku przenosi się do Jabłonki , a jej miejsce zajmuje niewykwalifikowana nauczycielka Bronisława Raif.  Ze względu na brak miejsc w klasach zorganizowano tylko pięć klas. Na własną prośbę zwolniona Bronisława  Raif opuszcza szkołę, a na jej miejsce we wrześniu 1953r. przychodzi nauczycielka Czesława Kruczek. 

W roku szkolnym 1956/57 utworzono sześć klas, w związku z tym przydzielono trzeciego nauczyciela Marię Ślezak. W następnym roku podniesiono stopień organizacyjny  szkoły do siedmiu klas. Po przeniesieniu Marii Ślezak do SP2  w szkole zatrudniono Stanisławę i Józefa Szczechurów. Nauka odbywała się w bardzo trudnych warunkach w trzech salach przy czterech nauczycielach. W dniu 11 lutego 1959r. na  ogólnym zebraniu powołano komitet budowy szkoły, który po długich naradach ustala, w którym miejscu ma stanąć nowa szkoła.

Przed rozpoczęciem roku szkolnego w 1959r. wynajęto czwartą salę lekcyjną u pana Franciszka Kocura. W roku szkolnym 1958/59 do szkoły uczęszczało 111 dzieci.  Szkołę ukończyło 4 uczniów.

24 czerwca 1961r. podczas uroczystego zakończenia roku szkolnego uczniowie i grono nauczycielski pożegnało długoletnią kierowniczkę szkoły panią Jadwigę Wrześniowską, która odeszła na rentę inwalidzką. Kierownikiem szkoły zostaje Józef Szczechura. Przybyła nowa nauczycielka Anna Michalczyk, która po roku przenosi się do SP2. Na jej miejsce przybyła Anna Tylka, która też zostaje opiekunem założonej 16.XI.1963r   Drużyny  Harcerskiej im. Karola Świerczewskiego.  Kolejnymi nauczycielami tej szkoły są m. innymi Anna Kubik, Jerzy Żelazowski, Potoniec Stanisława, Czyszczoń Maria.

1 września ma miejsce organizacja ośmioklasowej szkoły podstawowej. 1 września 1967r. na miejsce  pana J. Żelazowskiego i pani Czyszczoń zatrudniono panią Stanisławę Jasionek i panią Albinę Tylka.

W 1968r. przedstawiciele GRN i kierownictwo szkoły udało się do posła Raźnego z prośbą  o pomoc w uzyskaniu funduszy na budowę nowej szkoły. Otrzymano fundusze i ustalono plan budowy szkoły na lata 1970/75.

1 września 1971r. grono nauczycieli powiększyło się o nauczyciela Ignacego Mikłusiaka, który 1 września 1972r. obejmuje stanowisko dyrektora tej szkoły. Państwo Szczechurów  na własną prośbę zostali  przeniesieni do Grywałdu, a pani Tylka do Torunia.  Przybyła nowa nauczycielka Anna Chałupka.

Wiosną 1973r. przystąpiono do budowy nowej szkoły. Pierwsze prace przy budowie wykonywane były przez ludzi z obwodu tej szkoły, wykorzystując własny fundusz rodziców. Przy budowie szkoły brali udział również nauczyciele i uczniowie .Na słowa uznania zasłużył Komitet Budowy Szkoły z przewodniczącym Eugeniuszem Pniaczkiem oraz dyrektorem szkoły Ignacym Mikłusiakiem, którzy włożyli wiele starań i wysiłku, aby prace przy budowie szkoły posuwały się do przodu.                                                                                                 

W 1974 r. pracę w tej szkole podjęła  pani Maria Piś.

W dniu 23 sierpnia 1976r. miało miejsce uroczyste otwarcie nowej szkoły. Otwarcia dokonali: Kurator Okręgu Szkolnego w Nowym Sączu- mgr J. Wrzesień,  Naczelnik UG B. Bogacz, Gminny dyr.  szkół- J. Janaś.  W uroczystości wzięli również  udział przedstawiciele Kaletańskich Zakładów Celulozowo- Papierniczych, którzy przekazali znaczną kwotę pieniężną na budowę szkoły.

7 października 1976r. szkołę odwiedził Minister Oświaty i Wychowania – Jerzy Kuberski..

Od roku 1977 co roku w wakacje gościła w naszej szkole kolonia z Kaletańskich Zakładów Celulozowo- Papierniczych.   

W roku szkolnym 1978/79 w szkole rozpoczęła działalność Spółdzielnia Uczniowska. Staraniem Komitetu Rodzicielskiego na parterze został wybudowany piękny stylowy sklepik. Wszyscy jednogłośnie nadali mu imię „BOLEK I LOLEK”.

We wrześniu 1979r. pracę w naszej szkole rozpoczęli pan Władysław Stypuła  i jego małżonka Władysława. Pani Stanisława Potoniec przeszła do SP nr 1 na stanowisko dyrektora szkoły..

Przez kolejne lata ciągle ulega zmianie skład grona pedagogicznego.

W roku szkolnym 1991/92r. w wyniku konkursu stanowisko dyrektora objęła pani Elżbieta Mikłusiak. Po dwóch latach pracy na tym stanowisku na własną prośbę zostaje przeniesiona do SP nr 2. Od września 1993r. dyrektorem szkoły zostaje pani Stanisława Skoczyk.

Od roku szkolnego 1995 /96  szkoła ta należy do Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Lipnicy Wielkiej.

We wrześniu 2001 roku stanowisko dyrektora tej szkoły obejmuje mgr Ewa Rószczka.

Szkoła ma dobrze przygotowaną kadrę pedagogiczną, która bardzo odpowiedzialnie realizuje swoje zadania Tutejsi uczniowie zajmowali i w dalszym ciągu zajmują czołowe miejsca w różnych konkursach, reprezentując gminę w konkursach wojewódzkich.

                                                                                                                             Opracowała mgr Ewa Rószczka

 PLAN LEKCJI - II półrocze roku szkolnego 2021/2022

Oddział przedszkolny

Klasa I

Klasa II

Klasa III

Klasa IV

Klasa V

Klasa VI

Klasa VII

Klasa VIII